دلم پردرد و یک دنیا غزل در سینه طوفانی
شبی مانندِ یلدا بی پدر از بس که طولانی
تبِ بانویِ مصری از غمِ معشوقِ کنعانی
مرا چندین برابر زد نه دارویی نه درمانی
میانِ کوچه ها گشتم نشستم تا تورا بینم
درآوردم پدر از صبر ، از صبرم چه میدانی
به اشک آنقدر لرزیدم که از بی تابیم آخر
خدا یک بار ِ دیگر آیه نازل کرد پنهانی
مهیا کن بساطی تا بگردم دورِ تو تا صبح
که بی توخانه زندان وخودت هم خوب میدانی
دلم میخواست با من تا قیامت هم نفس باشی
نباشی! مصلحت باشد مرا یک خوابِ طولانی
سیده نصیره سجادی
این شعر زمانیکه سروده شد بدون اینکه خودم نقدش کنم در جمع به نقد گذاشته شد به حدی بد بود که همه از نقد کردن امتناع کردن.البته کمی هم
من
تورا دوست داشته ام
قبل از تاریخِ این جهان
خیلی پیشتر از حکومتِ ستاره ها
قبل از جریانِ آب
قبل از تولّدِ اولین ماهی
وشروع پرواز
و حضور اولین پرنده در آسمان
قبل از تولد اولین گیاه
تا رویشِ زمین
تو رادوست داشته ام
باور نمیکنی
من عاشقت بوده ام
قبل از حیاتِ خودت
اصلا من تورا دوست داشته ام
قبل از تپشِ اولین قلب
اصلا میدانی؟
دنیایِ تو
جهانِ مرا لرزاند
و من دریک هیچِ نامعلوم
منتظر ماندم
تو که آمدی
اولین نگاه متولد شد
به همان اولین نگاه
دوستت دارم و عاشقت خواهم ماند
سیده نصیره سجادی
بارها رفتی و با خود گفتی
حتما این احمقِ دیوانه خودش می آید
و این شاعرِبی عقل
به همان ثانیه ها محتاج است
به همان بوی لباسم
به همان عاشقیم محتاج است
به همان سقف که در خاطره ها
سهم عجیبی دارد
تو مرا با که به مقیاس کشیدی ای دوست!؟
نه جانم!
سقف ویران شده است
عشق مجروح شده
شعر بیمار شده
قلم و دفتر و دیوار و من آواره شدیم
برو ای دوست
همان جا که تبت سخت گرفت
عشق حرمت دارد
من به سرمایِ سکوت
عهد بستم که گران مایه روم
تو به گرمای تبِ عشق برو
منِ سرمازده یکبار دگر
شب یلدا به زمستانِ خودم خواهم رفت
سیده نصیره سجادی
خاطرت جمع
که این بار حقیقت دارد
هر چند که هر بار دروغ
هر کجای قفسِ خوابِ تورا لرزاندم
به همان عشقِ مقدس
تو ببخش
هر کجا شیشه ِ اقبال ترک خورد
ببخش
هر کجا زندگیت سوخت ببخش
نیمه یِ عاشقِ من
دیشب از شهر گریخت
چشمهایت راتو ببند
و به لالائیِ شبهایِ خدا خوب بخواب
انقَدَر خوب بخواب
که بدیهایِ من از
یادِ عزیزت برود
سیده نصیره سجادی
میانِ حلقه یِ عشقِ تو چون یاقوت میمانم
در این اقلیم چون افسانه تاروت میمانم
برایت از بلندی قصه هایِ ناب میچینم
تو شاعرمیشوی اماخودم مبهوت میمانم
تمامِ دلخوشیهایم به پایت هدیه می ریزم
خودم درشاخه ای ازداستان فرتوت میمانم
تو را آرام خواهم کرد اما مهربانِ من
خودم در کشفِ اسراری که نامربوط میمانم
تو با من میشوی مقبولِ خود اما
خودم درآخرین ترسِ خودم مشروط میمانم
تو را در بیکران ِ چشمهایم قاب میگیرم
خودم در ناگهانِ اشک ها مسکوت میمانم
نفسهایی که میماند به تو تقدیم خواهم کرد
خودم در گوشه ای از خلوتِ تابوت میمانم
سیده نصیره سجادی
سخت است
بعداز هزار علتِ معلوم
در ردّ ِ روزنه ای
از ترس
خاموش میشوم
در یک نگاره یِ نامحرم
از چشم های بسته یِ قانون
یکباره محرمانه فراموش میشوم
در عصر زندگیم
خورشید پشتِ خرمنی از ابر خوابیده
انگار آسمان بهم خورده
انگار زمین خوابِ بدی دیده
دیگر پرنده لانه نمیسازد
پروانه نمیرقصد
دوست نمیخواند
ای قرنِ رفته در آغوشِ بادها
فریاد کن!
ای مشت گره خورده در گلو
ای کهنه دردِ نهفته در یادها
فریاد کن!
من در عجیب ترین حالتِ بیداری
در اوجِ خوابِ یک شب آلوده
در جستجوی پاسخ این شرمم
من در کدام نقطه یِ آغوشت
بیهوش بوده ام
نه!
غیر ممکن است
شاید هنوز من نبوده ام
امّ م م م ا چرا؟!
آهسته شب به سرم میزند تورا
سیده نصیره سجادی
شبِ نهایتِ ما را رقم نزن پاییز
بخواب و خلوتِ ما را بهم نزن پاییز
توخود خراب ترین دردِ آسمان هستی
گلویِ خسته یِ ما را قدم نزن پاییز
به چهره خنده یِ تلخی نشسته با زحمت
تقارنِ لبِ ما را به هم نزن پاییز
هزار درد نَهُفتیم و هییییچ گِله ای
بس است هرچه کشیدیم دم نزن پاییز
کمی به حرمتِ باران سکوت کن دیگر
ترنجِ ِ روسریت بر سرم نزن پاییز
گمان نبر که دراین شهر مردمان خوابند
بهار گُم شده بیهوده دم نزن پاییز
سیده نصیره سجادی آبانِ ۹۸
من
گمان میکردم
باغِ همسایه
میوه اش بار و برِ بیشتری خواهد داشت
رنگ و رویِ دیگری خواهد داشت
خاکِ آباد و دل انگیز تری خواهد داشت
آسمانش شرری خواهد داشت
راه دشوار
توشه ناکافی
مقصدم خیلی دور
تا حقیقت
کودک ِ خویش مرا تا همه یِ راه کشاند
من
سراسیمه و حیران
پا به پایِ
کودکِ بازیگوشم
کوه و دریا
دشت و صحرا
دورِ دنیا
همه جا را گشتم
از من ای دوست به تو!
هیچ جا همسفری نیست نگرد
عاشقِ دربدری نیست نگرد
آسمانِ همه جا یک رنگ است
تویِ شهرِ دیگران هم
خبری نیست نگرد
آنچه من میدانم
به تو هم خواهم گفت
همه جا را گشتم
بعدها فهمیدم
باغچه یِ کوچکِ ما
کم از آن باغِ فلان دوست نداشت
میوه اش پربار
رنگ پاییز و بهارش زیبا
خاکش آباد و پر از حسّ ِ غرور
آسمانش آبی
بعدها فهمیدم
مشکل از آب و گِل و نور و شب و روز نبود
باغبان
باغِ مرا زندان کرد
باغبان!
یارِ عزیز
نگذاری که از آئینِ تو بیگانه شوم
خاطرم درد شود
دور از این خانه شوم
از خودم خسته ُ
از فکر تو دیوانه شوم
شوم آشوبُ شبی راهیِ میخانه شوم
نگذاری گلِ گلدانِ رقیبان بشوم
زود پژمرده و محتاج طبیبان بشوم
یا که سیلی بزند در من و ویران بشوم
با توام یارِ عزیز
هرگز از یادِ دلم دور نشو
لحظه ای ساکت و مغرور نشو
واز عشقِ گلِ باغِ دیگران
کور نشو
غافل از این رزِ پرشور نشو
#سیده نصیره سجادی
مشهورترین درد شهر توراجارمیزند
و انگشت اشاره یِ اندوه
ای مضطرب ترین واژه
مصدوم ترین سکوت
ویرانه ترین تصویر
آواره ترین تشویش
مبهم ترین هیچ
و تو چه میکنی میان این همه شلوغی
نگران هرزه انگشت های اشاره ام
وقتی در تو میخندد جهان
به شکلات کودکی در انحصار شهوت
و میگرید در تو
خواب زنی افسرده
در انزجار غیرت
و تو چطور می نگری
به مرجانی ترین کف پوش دریا
میانِ آینه یِ تقدیر
نگرانم میکند زخمِ نگاه ِ شهر
که چطور جسورانه
بکر مانده
وقتی که آه تو
خاکستری میکند
خانه را کوچه راخیابان را
وقتی نگاه تو میلرزانددشت را
کوه را بیابان را
بگو چه میکنی
میان این همه نقاشی سیاه
چگونه می خندی؟
آه که خنده هایت چقدر طولانیست
راستی چطور می رقصی
وقتی سرگیجه میان این همه اندوه
گیج میشود
سیده نصیره سجادی
گاوها خرمن ِ ماه ِ آسمان کوبیدند
روبهان در چمنِ ستاره ها رقصیدند
گل که درسینه دلی داشت به ناچارگریست
بلبلان پشت ِ نقاب ِ میله ها لرزیدند
گرگ ِ دانا هوس ِبره پرید از یادش
بره ها نقل و نباتِ سالها پاشیدند
پریان عید گرفته جامه ها تن کردند
تاجها ناله کنان در برشان خوابیدند
چلچراغان همه یِ لانه یِ گنجشکان شد
جوجه ها از تهِ دل مست و رها خندیدند
از قضا هر چه از این باغ گلی پرپر شد
باغها در عوضش شکوفه ها زائیدند
حال در رنج زمین درد جهان مشترک است
زاغ ها حاصلِ هر ساله ان را چیدند
آبها روی زمین ریشه یِ جان را بردند
میوه ها روی ِ درخت ِ باغها تُرشیدند
تشنگی برد امان از دلِ گرگان در شهر
خون ِ چشمِ شترانِ بینوا نوشیدند
بز که دستش ثمری ، جان تری در می برد
گله ساده به قربانیِ هم کوشیدند
سیده نصیره سجادی
درباره این سایت