من
گمان میکردم
باغِ همسایه
میوه اش بار و برِ بیشتری خواهد داشت
رنگ و رویِ دیگری خواهد داشت
خاکِ آباد و دل انگیز تری خواهد داشت
آسمانش شرری خواهد داشت
راه دشوار
توشه ناکافی
مقصدم خیلی دور
تا حقیقت
کودک ِ خویش مرا تا همه یِ راه کشاند
من
سراسیمه و حیران
پا به پایِ
کودکِ بازیگوشم
کوه و دریا
دشت و صحرا
دورِ دنیا
همه جا را گشتم
از من ای دوست به تو!
هیچ جا همسفری نیست نگرد
عاشقِ دربدری نیست نگرد
آسمانِ همه جا یک رنگ است
تویِ شهرِ دیگران هم
خبری نیست نگرد
آنچه من میدانم
به تو هم خواهم گفت
همه جا را گشتم
بعدها فهمیدم
باغچه یِ کوچکِ ما
کم از آن باغِ فلان دوست نداشت
میوه اش پربار
رنگ پاییز و بهارش زیبا
خاکش آباد و پر از حسّ ِ غرور
آسمانش آبی
بعدها فهمیدم
مشکل از آب و گِل و نور و شب و روز نبود
باغبان
باغِ مرا زندان کرد
باغبان!
یارِ عزیز
نگذاری که از آئینِ تو بیگانه شوم
خاطرم درد شود
دور از این خانه شوم
از خودم خسته ُ
از فکر تو دیوانه شوم
شوم آشوبُ شبی راهیِ میخانه شوم
نگذاری گلِ گلدانِ رقیبان بشوم
زود پژمرده و محتاج طبیبان بشوم
یا که سیلی بزند در من و ویران بشوم
با توام یارِ عزیز
هرگز از یادِ دلم دور نشو
لحظه ای ساکت و مغرور نشو
واز عشقِ گلِ باغِ دیگران
کور نشو
غافل از این رزِ پرشور نشو
#سیده نصیره سجادی
,جا ,تو ,داشت ,دوست ,ای , ,داشت ,خواهد داشت ,آباد و ,از این
درباره این سایت